Münir Nurettin Selçuk'un bu bestesini dinlediğim zaman gözümde şöyle bir hayal canlanıyor. Boğaz'da hafif bir sisin arkasından mehtab yükseliyor. Sevgili de ince bir tüle sarınmış olarak raks ediyor.
Sevgilinin belli belirsizliği ile ayın gizlenmiş halleri birbirine karışıyor. Fonda bu şarkıyı duymak isterim.
Boğaziçi'nde okuduğum yıllarda Boğaz'ın hemen her haline her ışığına şahit olduğum için bu hayali de baharlardaki sisli İstanbul sabahlarından ilhamla kuruyorum.
Mehtaba sarıl da gel bana ey sevgili...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder